donderdag 14 januari 2016

Opa Pietro

Ik heb maar één opa gekend, maar wel een bijzondere opa. Hij was groot en sterk. En een echte grappenmaker. Hij woonde in het dorpje Prade, in de bergen van Trentino op 900 meter hoogte. Ik ben er in de zomer en kerstvakantie vaak gaan logeren. Ik vond dat erg leuk, het dorpje bruiste van het leven. Veel kinderen om mee te spelen en stemmen van babbelende vrouwen bij de fontein. Ze waren daar de was aan het doen. Opa had een apart beroep, hij maakte o.a. harken van hout, om hooi bij elkaar te verzamelen. Verschillende harken, groot en klein, voor fijn gras uit de bergweides, voor grof gras uit het dal. Ook repareerde hij kapotte harken en ander houten gereedschap. Hij was bekend in de wijde omgeving. Die harken maakte hij voornamelijk in de winter, naast het houden van 2 of 3 koeien, en ook kapte hij hout voor de kachel. In de zomer werden de koeien naar de herders op de bergweiden gebracht. Zelf bewerkte hij zijn stukje land, hij verbouwde aardappelen en groenten. Elke zomer gaf de gemeente hem en andere mensen een stuk bergweide om te maaien. Zo hadden ze genoeg hooi voor de winter. Daar bleef  hij dan een aantal weken. Als kind ben ik ook wel eens meegegaan. Wij gingen lopend naar boven, ver omhoog, boven de boomgrens. Proviand en gereedschap namen we mee. Opa maaide het gras met de zeis, oma verspreidde het gras met de hark. Als het gras droog was, werd bij elkaar geharkt. Opa maakte er, vakkundig, een grote hoop (een opper) van, het hooi moest droog blijven tot de winter. Dan werd het met sleeën naar beneden gebracht. Ik was nog te klein om te helpen, maar vond het wel erg leuk. Maar vond ik het slapen in een tent eng. In de kerstvakantie was het leuk in de sneeuw te spelen, sneeuw die er in overvloed was. Ik mocht van de andere kinderen ook mee sleeën, de steile hellingen af. 
Het was tijdens zo'n kerstvakantie, dat ik mijn lieve opa voor het laatst zag. Hij had kanker, was erg ziek en lag in bed. Hij had veel pijn, maar was toch altijd vrolijk. Er kwam veel bezoek, altijd maakte hij weer de mensen aan het lachen met zijn grappen en verhalen. Ook kwam elke dag een vriend samen met opa kaart spelen. Mijn opa was best fanatiek, als hij won en merkte dat de tegenstander hier moeite mee had, begon hij te schaterlachen. 
Dit is het laatste wat ik van mijn opa Pietro herinner.

Foto boven: Opa Pietro Tizian en oma Maria Romagna (Trouwdag ?)
Foto midden: Samen met mijn grootouders, moeder en zusje, en Luciana Bussolino - circa 1954
Foto onder: Prade (Gemeente Canal San Bovo in Primiero)

Copyright © Smaniotto - Bekers - 07-12-2015


































2 opmerkingen: