Facchino

Een gedeelte van mijn jeugd heb ik in internaten doorgebracht.

Toen ik ongeveer 16 jaar was, leerde ik voor kleermaker in het internaat. Maar de kleermakerij werd gesloten.

Er volgde felle discussies en ruzies met de directeur, maar ze konden geen goede andere opleiding geven. Dus ik verliet het internaat.

Zonder diploma, zonder  opleiding, op straat. Wij waren arm, er was geen geld om een andere opleiding te volgen.

Dus ik moest werk zoeken. Maar hoe?

In het internaat leerden wij bidden en nog eens bidden en hoe zondig de buitenwereld kon zijn, maar hoe zou het echte leven zijn?

Mijn moeder kon mij niet helpen, zij was nog steeds in de rouw om haar overleden echtgenoot. Toen miste ik mijn vader heel erg, een vader die mij raad kon geven, een vader die mij de weg kon wijzen.

Het werk in de mijnen en de steengroeve was te zwaar voor mij.

Toen ben ik in de kranten bij de advertenties gaan zoeken.

Er werd wel personeel in hotels gevraagd, ook voor "facchino". Ik had geen idee wat voor werk dat was, maar ik solliciteerde toch.

Het antwoord kwam snel, ik kon meteen beginnen, ergens aan het Gardameer. Het salaris was niet hoog, maar ik kreeg kost en inwoning.

Dus de koffer ingepakt en op reis. Na uren met de trein en bus ben ik toch op mijn bestemming gekomen.

Het was een leuk hotel, niet groot en met jong personeel. Het werk was wel zwaar, ik moest de bagage uit de auto's halen en met de gasten naar de kamer brengen. Ook moest ik de kamer en gangen schoonmaken. En wel eens achter de balie de gasten helpen.

Veel vrije tijd had ik niet, maar ik voelde me goed en bovendien werkte ik samen met een leuk kamermeisje. Ook waren de gasten aardig en gul met fooien.

Daar werd ik voor het eerst verliefd en vond dat de wereld nog niet zo slecht was. Ik werd verliefd op een van de meisjes die in de eetzaal werkten. Zij heette Annamaria. Wij gingen, in ons vrije tijd, samen uit. Ik was te verlegen om tegen haar te zeggen dat ik van haar hield.

De maanden gingen snel voorbij. Ontelbare koffer heb ik gesjouwd, dagelijks ongeveer 23 kamers schoongemaakt en de vloeren in de was gezet. Ook hielp ik de kamermeisje met het opmaken van de bedden.

Dit was een mooie zomer, maar hij ging voorbij. Eind september was het hotelseizoen afgelopen en werd het tijd om afscheid van de leuke collega's te nemen en helaas ook van de mooie Annamaria.

Dit deed mij veel pijn, maar het was niet anders. Zij ging terug naar haar eigen dorp ver weg en ik weer naar mijn dorpje in de bergen.

Er was geen werk in de buurt, dus ik ging in andere hotels werken.

Bij deze hotels trof ik het slechter, ze gingen niet goed met personeel om. De huisvesting en het eten waren slecht, wij moesten hard werken en waren nooit vrij.

Daardoor kwam ik steeds in conflict met de eigenaars, waarop ik vertrok en weer in een ander hotel ging werken. Soms kreeg ik mijn salaris niet uitbetaald, maar ik ging toch, weer in een ander hotel.

Waarom weet ik nu eigenlijk ook niet, misschien wilde ik nieuwe steden zien, dingen ontdekken, meer mensen ontmoeten.

En ook de leuke kamermeisjes die er werkten. Maanden werkten we samen, allemaal waren we ver van huis. De meesten waren ongetrouwd, zonder vriend. En als ze een vriend hadden, was die ver weg.

Ik kon goed met ze overweg, was behulpzaam en betrouwbaar.

Elke keer werd ik weer verliefd, weer voor een seizoen, dan op Leslie, op Laura, op Valentina... En na elke seizoen weer het verdriet van het afscheid nemen.

Wel bleven we elkaar brieven schrijven, liefdesbrieven, maar ik wist wel dat het niets zou worden.

En dan weer op weg naar een ander hotel, weer op stap met mijn koffer, in de hoop dat er ooit een einde zou komen aan dat gereis.

Maar dan die keer in een hotel aan het Lago Maggiore. Werk van maart tot september, in een groot, wel oud hotel. Het werd gerund door een Nederlands echtpaar, zo goedkoop mogelijk.

En de jonge meisjes? Hier waren ze niet!

Ik heb die maanden met een wat ouder kamermeisje samen gewerkt. Zij was wel lief en wij hebben altijd goed samen gewerkt.

Maar toen kwam er een jonge vrouw uit Nederland werken. Ze sprak Spaans en na een tijdje ook wat Italiaans. Ik weet niet wat ze in mij zag, maar praatte graag met mij en ging met mij uit in onze vrije tijd.

En door haar was dat het laatste jaar dat ik in een hotel heb gewerkt.

Ik was weer verliefd, maar deze keer ging zij met mij mee naar mijn dorpje. Ik vond vast werk en wij zijn gaan trouwen. 

Hoe wij dan in Nederland terecht kwamen? Misschien vertel ik dat wel een andere keer.

Lago Maggiore vanaf de de Botanische tuin "Alpinia" op 800 meter hoogte.

Copyright © Pierino Smaniotto & Thea Bekers